Kathmandu, Kathmandu, Kathmandu!! Weerklinkt het als ik uit de aankomsthal van het internationale Tribhuvan vliegveld loop. Taxi Sir? Het duurt even voordat ik de gezichten van mijn kleurrijke gastgezin opmerk. Glansrijk veegt Thakur zijn mond af na het nuttigen van een vette donut. De traktatiedrift naar de kinderen toe heeft hem geen windeieren gelegd. Ik word stevig omhelsd door de kinderen Shiva, Himali en Akrita en ontvang van hen de traditionele welkomst sjaal.

Ok Lambu, lets go! Op de parkeerplaats vinden we onze taxichauffeur Kubarj, hij doet een slaapje op de achterbank van zijn mini van. Het is snikheet. Onderweg draai ik het raampje open, terwijl tegelijkertijd een lokale bus zijn uitlaatgassen vol in mijn gezicht blaast. De kinderen lachen smalend. Het gaat steeds beter met Shiva en Himali. Na de hersteloperaties aan hun benen zijn ze een stuk actiever. Huize Dhakal is helemaal hun thuis geworden. Himali wilde in de laatste schoolvakantie niet eens terug naar haar ouders, in Chitwan. Elke avond steelt Shiva de show, met een dansuitvoering in het ritme van een aanstekelijke Bollywood hit. Het stof blaast uit de muziek box. Sharada loopt vluchtig heen en weer om ons te voorzien van frisse snacks. In huize Dhakal ben je altijd op reis maar voel je, je vooral thuis.

In het ochtendgloren brult de Royal Enfield door de nauwe straten en schrijnen van de historische stad Bhaktapur. Mijn genereuze vriend Thakur heeft vandaag mijn favoriete tweewieler weten te bemachtigen. “Deze single 4 cylinder four stroke is niet gemaakt, maar geschapen.” De musicerende kleppenstoters brengen mij in extase als we ons vroeg in de ochtend een weg banen door stad en rijstvelden. In de tijd voor de inundatie van de Wierinermeer, reed mijn opa Hotze rond op een eens gelijke voertuig. Vandaag koersen we naar ons project op basisschool Shree Krishna. De hevige regenval van de afgelopen nacht doet ook hier aan de onderwaterzetting van ‘45 denken. Hoog in de heuvels ligt Changu Nay Ran, aan de voet van de Himalaya, op nog geen half uur rijden van de stad is hier al een groot welvaart verschil te zien. We vervolgen onze weg te voet op een modderig pad naar het schoolgebouw. Het gebouw ligt in serene rust en kijkt uit op het gebergte. Als we op de eerste verdieping komen, verrast Thakur mij met vier fris geschilderde klaslokalen. Bij het openen van de Franse raamluiken, wordt de ruimte waarin we ons bevinden, opgelicht door heldere kleuren.

Thakur, Katalin(uit Hippolytushoef) en onze groep Nepalese vrijwilligers hebben hier gezorgd voor een geweldige metamorfose. Op de andere verdiepingen en rondom de school waden we ons een weg door het afval. Blijkbaar gooien de kinderen de resten van hun middaglunch nog steeds uit de ramen van het klaslokaal. Op de benedenverdieping krijgen de kinderen nog steeds les in een betonnen bunker. Gelukkig is er een team vanuit Friesland onderweg, om daar verandering in te brengen. Na enkele dagen in Nepal te zijn gearriveerd halen we de broer van Thakur van het vliegveld op. De man heet Hari. Hij komt al na zes weken terug van zijn huidige werkzaamheden in Dubai omdat hij zich ziek voelt. Hari werkt al zeventien jaar in Dubai, non-stop, 7 dagen per week. Bezweet staat hij in de aankomsthal. Vanwege een communicatieprobleem konden de dokters geen diagnose stellen in één van de ziekenhuizen van de Verenigde Arabische Emiraten. De vraag is natuurlijk of hij überhaupt wel is onderzocht. Hari vertelt dat hij voor een Sjeik werkt. Samen met 42 andere familieleden woont de oliemagnaat in één van de paleizen uitkijkende op de Perzische Golf. Met een gemiddelde temperatuur van 40 graden is naar buiten gaan niet bepaald een optie. Hari werkt 18 uur per dag in de keuken van de Sjeik. Hij vertelt mij dat er weinig tijd is om te slapen en dat de airconditioning hem keer op keer verkouden maakte. De laatste 8 dagen had hij helemaal nog niet geslapen. Broeder Thakur geeft hem een referaat dat het tijd is om te stoppen met deze moderne slavernij. Het is een flinke discussie tussen de beide broeders waarbij de zoektocht naar rijkdom ten koste gaat van alles. Hari druipt uiteindelijk af en gaat zich enkele weken beraden over zijn toekomst.