Waar broeder Thakur twee jaar geleden nog trots over het nieuwe stuk snelweg manoeuvreerde zijn het nu vooral scheuren en brokken asfalt die de Suzuki gedecideerd weet te ontwijken. Een eerste aanblik vanuit het zigzaggende schoolbusje doet niet meteen beseffen dat hier onlangs nog een megaramp heeft plaatsgevonden. Naarmate we dichterbij het eeuwenoude Bhaktapur komen zie ik steeds meer ingestorte huizen en tempels. De enorme puinhopen doen de straten volledig blokkeren. Gelukkig kent mijn chauffeur de route als geen ander en weet mij in het doolhof naar school te brengen.
Met groot enthousiasme omarm ik mijn vrienden van Sunshine. Op sommige momenten verlies ik mijn besef van culturele etiketten, want ook de in sari geklede dames kunnen deze keer niet aan een omhelzing ontkomen. De aanblik van de principal doet de grond letterlijk onder ons trillen en de ongemakkelijkheden slaan over in lichte paniek; ‘earthquake, earthquake’. Vervreemd kijk ik om me heen omdat ik niets van de trillingen voel, het zou misschien te maken hebben met vliegtuigbenen die de afgelopen nacht de trillingen van de straalmotoren hebben doorstaan. De schooltelefoon staat ondertussen roodgloeiend van ongeruste ouders. Enkele minuten na aankomst is er een naschok met een magnitude van 4.3 op de schaal van Richter, één van de grotere varianten na de vernietigende aardbeving van 25 april. Deze keer ligt het epicentrum onder Kathmandu waarop een schokgolf door de vallei volgt.
Even daarna gaan de kinderen in de klassen weer ongestoord verder. Totdat zij ‘Lambu Sir’ de klas zien binnenstormen, ‘goodmorning Sir and Namasté’. De ontmoeting is weer hartverwarmend. Opeengepakt in verzengende lokalen heeft Sunshine School nu op verschillende locaties in de buurt haar onderwijs ingericht. Omdat de school in een relatief open gebied ligt is het leerlingenaantal de laatste maanden sterk gestegen. De tijdelijk ingerichte klaslokalen zijn nu een prima alternatief maar het is jammer om te zien dat de ochtendrituelen niet meer gezamenlijk plaatsvinden.
Samen met broeder Thakur loop ik naar het centrum van de oude stad. Het regenseizoen en een hoge luchtvochtigheid zorgen voor slipperige kobbelstenen in de straten. De houten ornamenten van de oude huizen hangen dreigend boven ons. Terwijl Thakur en ik over de puinhopen klauteren, zorgen vogels op de daken soms voor vallende dakpannen en steengruis. Huizen vangen elkaar op doordat men balken van de ene kant van de straat naar de andere kant heeft verankerd. Dagelijks riskeert men zich in de woningen om puin te ruimen. Het puin wordt op straat gedumpt en ’s avonds gaat men terug om in tenten te gaan slapen. Op de voorheen florerende paleizenpleinen zijn veel tempels ingestort. Verderop kun je letterlijk een woonkamer inkijken, de familiefoto’s hangen scheef aan de wand terwijl de andere helft van de kamer naar beneden is gestort.
Met vurige passie vervolg ik mijn weg om met de hulp van velen bergen te verzetten.
Wiebren Veenstra
